ضد آفتاب معدنی یا شیمیایی؟ کدامیک را انتخاب کنیم؟

ضد آفتاب‌ها در دو نوع فرمول شیمیایی و ترکیب معدنی عرضه می‌شوند که هر دو هدف مشترکی دارند: محافظت از پوست در برابر اشعه فرابنفش خورشید. 
ضدآفتاب‌های معدنی با استفاده از موادی مانند تیتانیوم دی‌اکسید و اکسید روی، یک مانع فیزیکی روی سطح پوست ایجاد کرده و اشعه فرابنفش را منعکس می‌کنند.

در مقابل، ضدآفتاب‌های شیمیایی حاوی ترکیبات فعالی هستند که به داخل پوست نفوذ کرده و اشعه ماورای بنفش را جذب می‌کنند.

اگرچه بسیاری از افراد به دلیل نفوذ بهتر ضدآفتاب‌های شیمیایی به داخل پوست، این نوع را ترجیح می‌دهند، اما ضدآفتاب‌های معدنی به دلیل ماندگاری بیشتر و عدم نفوذ به عمق پوست، برای شرایط خاص مانند قرارگیری طولانی در آفتاب شدید، مناسب‌تر هستند.

ضد آفتاب‌های معدنی به ویژه برای افرادی که پوست حساس یا مستعد آکنه دارند، توصیه می‌شوند.

عنصر روی موجود در این کرم‌ها می‌تواند به محو کردن لکه‌های پوستی کمک کند و همچنین به دلیل عدم نفوذ به عمق پوست، احتمال بروز حساسیت‌های پوستی را کاهش می‌دهد.

از سوی دیگر، ضدآفتاب‌های شیمیایی پس از نفوذ به پوست ممکن است وارد جریان خون شوند و برخی از بررسی‌ها نشان می‌دهند که ترکیباتی مانند اکسی‌بنزن در این محصولات می‌توانند با اختلالات هورمونی و افزایش خطر ابتلا به سرطان مرتبط باشند.

هرچند این نتایج نیاز به پژوهش‌های بیشتر و جامع‌تری دارند تا نتیجه‌گیری قطعی صورت گیرد.

در انتخاب ضدآفتاب، درجه SPF (فاکتور محافظت در برابر خورشید) نیز بسیار مهم است. هر چه SPF بالاتر باشد، محافظت قوی‌تری ارائه می‌دهد. سازمان غذا و داروی آمریکا SPF حداقل ۱۵ را توصیه می‌کند.

 در حالی که آکادمی پوست آمریکا پیشنهاد می‌کند افراد کرم‌های با SPF ۳۰ یا بالاتر را انتخاب کنند.

برای افرادی با پوست روشن، استفاده از SPF های بالاتر نیز پیشنهاد می‌شود.  

بنابراین، انتخاب SPF مناسب با توجه به نوع پوست و میزان قرارگیری در معرض آفتاب، اهمیت زیادی دارد.