چگونه طول عمر آثار باستانی هزاران ساله تعیین می‌شود؟  

باستان‌شناسان برای تعیین سن آثار تاریخی از روش‌های علمی مختلفی استفاده می‌کنند که یکی از مهم‌ترین آن‌ها، تاریخ‌گذاری رادیوکربن (Carbon-14 Dating) است. این روش بر اساس بررسی میزان کربن-۱۴ موجود در مواد ارگانیک مانند چوب، استخوان و بقایای گیاهی انجام می‌شود. از آنجایی که موجودات زنده در طول زندگی خود کربن-۱۴ را جذب می‌کنند، پس از مرگ و توقف جذب، این عنصر به مرور زمان دچار فروپاشی رادیواکتیو شده و به نیتروژن تبدیل می‌شود.  

ویژگی مهم کربن-۱۴ این است که نیمه‌عمر آن ۵۷۳۰ سال است؛ به این معنا که در این بازه زمانی، نیمی از مقدار اولیه آن تجزیه می‌شود. با اندازه‌گیری میزان کربن-۱۴ باقی‌مانده در یک نمونه و مقایسه آن با مقدار اولیه، دانشمندان می‌توانند زمان تقریبی مرگ موجود زنده را محاسبه کرده و سن آثار باستانی را تخمین بزنند. این روش برای تعیین قدمت اشیای باستانی تا حدود ۵۰ هزار سال پیش کاربرد دارد و دقت بالایی دارد.  

علاوه بر تاریخ‌گذاری رادیوکربنی، روش‌های دیگری مانند ترمولومینسانس (TL) برای آثار سفالی و سنگی و اورانیوم-توریم برای مواد معدنی استفاده می‌شوند. این روش‌های علمی به باستان‌شناسان کمک می‌کنند تا درک بهتری از گذشته داشته باشند و تاریخ تمدن‌های کهن را با دقت بیشتری بازسازی کنند. استفاده از تکنیک‌های پیشرفته و تجهیزات مدرن، امکان بررسی‌های دقیق‌تر را فراهم کرده و به کشف اسرار تاریخ بشر کمک می‌کند.