رابطه پیچیده بین باروری و عمر

در دهه‌های گذشته، در جامعه‌ی علمی دیدگاه‌های سنتی درباره رابطه بین باروری و عمر به چالش کشیده شده‌اند.
در قرن نوزدهم، آگوست وایزمن، زیست‌شناس آلمانی، عمر انسان را به عنوان یک دوره‌ی محدود و فرسوده توصیف کرد.

او معتقد بود که مرگ افراد مسن و ضعیف، جزء فرایند طبیعی تکامل است.
اما جورج ویلیامز، زیست‌شناس تکاملی، دیدگاه متفاوتی داشت.

او در سال ۱۹۵۷ نظریه‌ای مطرح کرد که بیانگر آن بود که جهش‌های ژنتیکی که باروری را افزایش می‌دهند، در اواخر دوره‌ی زندگی آسیب‌های جسمی را به همراه دارند و در نهایت، منجر به مرگ می‌شوند.
مطالعات جدیدی که در نشریه پیشرفت‌های علم منتشر شده است، نظریه ویلیامز را تأیید می‌کند.

این پژوهش‌ها با استفاده از داده‌های ژنتیکی انسان، بیش از صد جهش را شناسایی کرده‌اند که به افزایش باروری در جوانان کمک می‌کنند و در مراحل بعدی زندگی با آسیب‌های جسمی مرتبط هستند.
به عبارت دیگر، هر ژنتیکی که باروری را افزایش می‌دهد، تأثیرات جانبی مختلفی دارد، از جمله کاهش عمر.

این تحقیقات نشان داده‌اند که تغییرات ژنتیکی مرتبط با باروری، به عمر کوتاه‌تر مرتبط هستند.
همچنین، سویه‌هایی که برای تولیدمثل موثرند، معمولاً باعث کوتاه شدن عمر می‌شوند.

این یافته‌ها نشان می‌دهند که انتخاب طبیعی بر روی باروری و تولیدمثل ممکن است منجر به کاهش عمر در گونه‌های زنده شود.
با این حال، برخی از دانشمندان معتقدند که این مطالعات نیازمند بررسی‌های بیشتر و دقیق‌تر هستند تا بتوان اثرات جانبی جهش‌های ژنتیکی بر عمر را به طور کامل درک کرد.
از طرفی، استفاده از داده‌های بانک زیستی بایوبنک بریتانیا، این امکان را فراهم می‌کند که ارتباط‌های پیچیده‌تر بین تغییرات ژنتیکی و مشخصه‌های سلامتی را مورد بررسی قرار داده و روند تکامل را بهتر درک کرد.